Αυτή η άθλια προπαγάνδα που εκτοξεύεται κατά ριπάς από τις εμπλεκόμενες πλευρές, στον δολοφονικό, και όχι απελευθερωτικό ή αμυντικό, διαρκή άτυπο πόλεμο στην Παλαιστίνη, αλλά και από όλες τις άλλες πλευρές που άμεσα ή έμμεσα συμπλέουν με τους εκατέρωθεν δολοφόνους, ουδόλως ακουμπά τους συνεχώς αυξανόμενους νεκρούς οι οποίοι είναι συντριπτικά Παλαιστίνιοι.
Αντίθετα, με περίσσια ευαισθησία, συνεγείρει αρκετούς «ζωντανούς» στο να σπεύσουν να πάρουν θέση, μόλις οι νεκροί ξεπεράσουν έναν αριθμό.
Αντίθετα, με περίσσια ευαισθησία, συνεγείρει αρκετούς «ζωντανούς» στο να σπεύσουν να πάρουν θέση, μόλις οι νεκροί ξεπεράσουν έναν αριθμό.
Το μέτρο λοιπόν της συνεχιζόμενης, επί εξήντα επτά συναπτά έτη, ψυχρά δολοφονικής εφαρμογής γεωπολιτικών συμφερόντων, είναι κάποιοι αριθμοί που συσχετίζουν α) το μέγεθος της απειλής με το μέγεθος των μέσων εξάλειψής της, β) το μέγεθος της απειλής με το μέγεθος της αποτελεσματικότητάς της γ) το μέγεθος της δύναμης με το αποτέλεσμα της επιβολής της και δ) το μέγεθος της αδιαλλαξίας με το μέγεθος της θυσίας ανθρώπινων ζωών ως «παράπλευρες απώλειες».
Η υποκρισία, η ιδιοτέλεια και η αμετροέπεια που κρύβεται πίσω από την διεκδίκηση ζωτικού χώρου, ενεργειακού πλεονεκτήματος και στρατηγικού περιφερειακού ελέγχου, δίνει «θεμιτές» δικαιολογίες στα εμπλεκόμενα άμεσα ή έμμεσα μέρη, για να υποστηρίζουν τον απελευθερωτικό από την μία και τον αμυντικό χαρακτήρα από την άλλη, που επιλέγουν έντεχνα οι δύο πλευρές, αλλά και οι διάφοροι πάτρωνές τους.
Το «δίκαιο» που υπερασπίζεται η κάθε πλευρά, με την εξακολουθούμενη επιλογή διεκδίκησής του, δημιουργεί είτε αιτία αναντίστοιχης σε βία απάντησης είτε προτροπή για την επίδειξη, του ποιος είναι αφεντικό στην περιοχή.
Ένας αέναος κύκλος φανατισμού και ωμής βίας που αλληλοτροφοδοτείται για να συντηρεί διάφορες «βιομηχανίες».
Η μία πλευρά έχει πλεονάζον ανθρώπινο «δυναμικό» για θυσία, και ή άλλη πλευρά πλεονάζον θράσος, αποφασιστικότητα και υλικό, για να εξαλείψει το «πλεονέκτημα» του αντιπάλου της.
Το μίσος που καλλιεργήθηκε σε αυτήν την γη, φύτρωσε, άνθισε και καρποφόρησε.
Αυτοί που έσπειραν το μίσος και που φροντίζουν την αειφόρο καρποφορία του, είναι μακρυά από την περιοχή και απολαμβάνουν τα κέρδη τους.
Έτσι, η ευαισθησία του κόσμου, αρχίζει και τελειώνει κάθε φορά, όσο διαρκεί το κάθε επεισόδιο. Όσο οι αριθμοί των νεκρών παραμένουν υποπολλαπλάσιο του αριθμού των μέσων που χρησιμοποιούνται για την δολοφονία τους, τόσο πιο γρήγορα ο αριθμός των νεκρών ξεχνιέται, και ο αριθμός των μέσων εκσυγχρονίζεται και πολλαπλασιάζεται.
Τα αμείλικτα και πραγματικά όμως στοιχεία που δίνουν τις πραγματικές αναλογίες του δράματος δεν μπορεί να τα αρνηθεί κάποιος, όσο καλός μαθητής του Γκαίμπελς, και να ήταν.
Το Ισραήλ, δημιουργήθηκε, εδραιώθηκε και ισχυροποιήθηκε επειδή είχε και έχει, την ιδιοτελή και αμέριστη στήριξη των συμφερόντων της Αμερικής και της ομογένειάς του.
Στην πορεία το Ισραήλ διαμέλισε την γη των Παλαιστινίων, την κατέχει παράνομα, έχει στραγγαλίσει οικονομικά τους Παλαιστίνιους, έχει καταλάβει τις πιο εύφορες περιοχές, και έχει εποικίσει στρατηγικά, με χιλιάδες εποίκους την γη των Παλαιστινίων, και όλα αυτά με την αμέριστη οικονομική βοήθεια των ΗΠΑ.
Οι λόγοι που συνετέλεσαν στο να δημιουργηθεί σε αυτό το σημείο, είναι ένα μείγμα αντιπάθειας άλλων λαών προς αυτούς, εξυπηρέτησης συμφερόντων (Αγγλίας, Αμερικής μέσω ΟΗΕ) αλλά και ιστορικής ανάγκης, σε μία χρονική συγκυρία που εξυπηρετούσε αυτές τις συνθήκες.
Οι Ισραηλινοί, λόγω της ταραχώδους ιστορίας τους αλλά και της ιδιοσυγκρασίας τους ως λαός, διαμόρφωσαν έναν ιδιαίτερα σκληρό χαρακτήρα, με ότι αυτό συνεπάγεται, και που όταν χρειαστεί δεν μάχονται για την νίκη αλλά για την αποφυγή της εκμηδένισης.
Το γεγονός όμως ότι πλέον συμπεριφέρονται ως κοινοί νταβατζήδες, όχι μόνον δεν τους δικαιώνει ιστορικά αλλά δεν θα αργήσει ο χρόνος που, ελλείψει της σημερινής στήριξης που έχουν, αφού τα γεωπολιτικά συμφέροντα της ευρύτερης περιοχής αναδιατάσσονται με γοργό ρυθμό, ίσως να χρειαστεί να πολεμήσουν πραγματικά.
Και μπορεί να έχουν γράψει πολεμική ιστορία με τον πόλεμο των έξι ημερών, αλλά δεν θα πρέπει να ξεχνάνε τον πόλεμο του Γιομ Κιμπούρ και κυρίως αυτόν με τον Λϊβανο.
Η Παλαιστίνη, παραμένει ανύπαρκτη ως κυρίαρχο και ανεξάρτητο κράτος, όχι μόνον επειδή δεν είχε την αμέριστη, ανιδιοτελή και διαρκή υποστήριξη των Αράβων γειτόνων του, αλλά κυρίως επειδή ο υπόλοιπος Αραβικός κόσμος έπαιξε μαζί τους, με μοναδικό σκοπό την δική του επικυριαρχία στην περιοχή, η οποία όταν ηττήθηκε κατά κράτος βρήκε διέξοδο στον πλουτισμό, μέσω των συναλλαγών με τους ίδιους τους χρηματοδότες του Ισραήλ.
Το γεγονός ότι χειραγωγούνται ως λαός από ανάξιους «ηγέτες», έχοντας αποδεχθεί τον ρόλο του κυνηγημένου και αδικημένου, με ότι αυτό συνεπάγεται, τους αδικεί κατάφωρα αφού είναι ένας λαός υπερήφανος, με ζωντανό πολιτισμό μόρφωση και καλλιέργεια που ξενίζει εάν αναλογισθεί κανείς τις συνθήκες ζωής που είναι αναγκασμένοι να ζουν.
Ο παράγοντας όμως που ακούει στο όνομα θρησκευτικός φανατισμός, και που έχει τα ηνία της αντιπαράθεσης τα τελευταία χρόνια, είναι το πρόσχημα των «ευαίσθητων» για «Δημοκρατία» Δυτικών, για να δαιμονοποιούν έναν ολόκληρο λαό.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι αυτοί που δεν αναγνωρίζουν την ανεξαρτησία του κράτους της Παλαιστίνης, εκτός του Ισραήλ, είναι οι ΗΠΑ, ο Καναδάς, η Βόρεια και Δυτική Ευρώπη (μαζί και η Ελλάδα), η Αυστραλία, η Ιαπωνία και κάποια μικρότερα κράτη.
ΠΗΓΗ: Ο Νοών Νοείτω
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου