Η τραγωδία της Σμύρνης, τραγωδία του ελληνισμού και της διανόησης του
συνωστισμού
ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ Σ. ΚΑΡΤΣΙΟΥ
Ιστορικού – ερευνητή
«Αυτοί που πρέπει
θα καθίσουν στο δείπνο.
Μόνον αυτοί και όχι οι άλλοι,
της συνομοταξίας του κτήνους.
Αυτοί που λιμοκτόνησαν
χωρίς να μάθουν ποτέ την αιτία.
Αυτοί που σφαγιάστηκαν
και πετάχτηκαν στα βάραθρα,
άψυχα κουφάρια για τους γύπες.
Αυτοί που ικέτεψαν
μα έλεος δεν τους δόθηκε
Αυτοί που μακελεύτηκαν
στα χαρακώματα και τα ορύγματα.
Τα θύματα των διεθνών τοκογλύφων,
Η βορά της Αδελφότητας των όπλων.
Οι αδικημένοι του κώδικα της ζωής
οι πένητες της ευσπλαχνίας,
οι απόκληροι της αγάπης.
Αυτοί που πρέπει
θα καθίσουν στο δείπνο».
Αν είχαμε τη δυνατότητα να αποτυπώσουμε σε μία φωτογραφία τις απώλειες του ελληνισμού σε ανατολική Μακεδονία, Θράκη, Μικρά Ασία και Πόντο την περίοδο 1914-1922, τότε τα πυρηνικά ολοκαυτώματα της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι στις 6 και τις 9 Αυγούστου του 1945 θα φάνταζαν μινιατούρες καταστροφής. Η σύγχρονη ιστορική επιστήμη «βολεύεται» να θεωρεί γενοκτονία, ολοκαύτωμα και εγκλήματα πολέμου μόνον τις περιπτώσεις για τις οποίες κατέχει κάθε μορφής αποδεικτικό υλικό, ενώ απορρίπτει ως ιστοριοδιφικής καταβολής τα στοιχεία της συλλογικής μνήμης.
Η εισβολή των βουλγαρικών μεραρχιών στο ελληνικό έδαφος από το Σιδηρόκαστρο, το Νευροκόπι και τον μεθοριακό σταθμό του Οξιλάρ, στις 5 και 6 Αυγούστου 1916, προς τις Σέρρες, τη Δράμα και την Καβάλα και η τουρκική επίθεση στην εξέχουσα του Αφιόν Καραχισάρ στις 13 Αυγούστου του 1922 οριοθετούν τη χειρότερη τραγωδία του ελληνισμού όχι μετά την πτώση της Πόλης το 1453, αλλά μετά την κατάληψη του ελληνικού χώρου από τις τουρκικές ορδές τη δεκαετία του 1380.
Πριν από την είσοδο των Βουλγάρων στην Καβάλα τον Αύγουστο του 1916, η πόλη είχε 55.000 κατοίκους. Κατά τη διανομή άρτου στις 10 Οκτωβρίου 1918 βρέθηκαν 8.500 κάτοικοι, από τους οποίους οι σκελετωμένοι και ρακένδυτοι Έλληνες ήταν λιγότεροι από τους μισούς. Σε έκθεσή τους οι επιζήσαντες γιατροί της πόλης ανέφεραν ότι 10.000 Έλληνες πέθαναν από ασιτία και άλλοι 4.000 από διάφορα νοσήματα, που είχαν ως αρχική αιτία τον υποσιτισμό. Στην αγορά έβρισκαν μόνο ξεροκόμματα από αραβόσιτο, στόκο και τσιμέντο!
Διαβολική σύμπτωση
Κατά μία διαβολική σύμπτωση, οι 70.000 νεκροί της Χιροσίμα συμπίπτουν με τους 70.000 νεκρούς του βουλγαρικού «B29», που αφάνισε τον ελληνισμό της ανατολικής Μακεδονίας. Οι 300.000 νεκροί του ποντιακού ελληνισμού ξεπερνούν κατά πολύ τους 200.000 νεκρούς σε Χιροσίμα και Ναγκασάκι, όπως αποτυπώθηκαν σε ιαπωνικές στατιστικές του 1950. Και εάν το πυρηνικό μανιτάρι υψώθηκε στα 18 χιλιόμετρα για να ταρακουνήσει τα αμερικανικά αεροπλάνα που σκόρπισαν τον όλεθρο, κανένα πυρηνικό μανιτάρι δεν σηκώθηκε για να πιστοποιήσει το ολοκαύτωμα ενός εκατομμυρίου Ελλήνων της Μικράς Ασίας, που σφαγιάστηκαν και πετάχτηκαν βορά στα όρνεα στις πορείες θανάτου.
Οι 80 φωτογραφίες του Γερμανού ανθρωπιστή, συγγραφέα και ποιητή Armin T. Wegner και άλλων Γερμανών αξιωματικών, οι οποίοι υπήρξαν αυτόπτες μάρτυρες του αφανισμού του αρμενικού λαού, ήταν αυτές που τεκμηρίωσαν τη γενοκτονία 1,5 εκατομμυρίου Αρμενίων το 1915-16. Η αποτύπωση με το φωτογραφικό φακό της εξολόθρευσης των Αρμενίων οδήγησε στην αναγνώριση της πρώτης γενοκτονίας του 20ου αιώνα, σύμφωνα με τη «Σύμβαση για την Πρόληψη και την Τιμωρία της Γενοκτονίας», που εγκρίθηκε από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών στις 9 Δεκεμβρίου του 1948.
Δυστυχώς, δεν βρέθηκε κανένας Βρετανός, Γάλλος ή Ιταλός αξιωματικός να αποτυπώσει τη γενοκτονία του μικρασιατικού ελληνισμού, ενώ οι Μπολσεβίκοι του Λένιν, του Τρότσκι και του Φρούνζε τροφοδοτούσαν τον Κεμαλικό στρατό με ατελείωτες ποσότητες όπλων, πυρομαχικών, βαγόνια με πετρέλαιο και κυρίως με εκατομμύρια χρυσά ρούβλια την ίδια περίοδο που οι λαοί τους λιμοκτονούσαν στον ανηλεή εμφύλιο πόλεμο «Κόκκινων» και «Λευκών», μετά το ξέσπασμα της μπολσεβίκικης επανάστασης.
«Οι Τούρκοι συλλαβόντες ταύτην μετά των τέκνων της ως και ετέρους ομογενείς 190 εν όλω, τινάς μεν τούτων απέπνιξαν δια βρόχων, τους δε λοιπούς κατέσφαξαν, τα βρέφη των ομογενών τούτων εθανάτωσαν, περιβαλόντες τους λαιμούς αυτών δια βρόχων και ακολούθως εκσφενδονίσαντες ταύτα διά περιστροφικής κινήσεως εις τους τοίχους των οικιών. Αι γυναίκες εβασανίζοντο ανοιγομένων των κοιλιών αυτών και αποσπωμένων των εμβρύων τα οποία ερρίπτοντο προς βρώσιν εις τους κύνας».
Ο φοβερός Αύγουστος
Πέντε ημέρες πριν από την εκδήλωση της σαρωτικής τουρκικής επίθεσης στην εξέχουσα του Αφιόν Καραχισάρ τον Αύγουστο του 1922, ο φυγόστρατος Γεώργιος Κονδύλης ενημέρωνε με επιστολή του τον Ελευθέριο Βενιζέλο ότι «είναι εξηκριβωμένον τελείως, ότι ο στρατός του Μ. Κεμάλ ευρίσκεται εν αθλία καταστάσει». Ήταν δε σε τέτοια «άθλια κατάσταση» ο στρατός του Κεμάλ, ώστε τις πρώτες ώρες της επίθεσης είχε κονιορτοποιήσει τις ελληνικές εμπροσθοφυλακές με τα μεγαλύτερου βεληνεκούς πυροβόλα του και παγίδευσε μονάδες από τα δύο σώματα στρατού στην κοιλάδα του Αλί Βεράν.
«Όταν το τμήμα μας βρέθηκε στο έμπα της χαράδρας είδα μπροστά μου να εκτείνεται ολόκληρο το εσωτερικό του μεγάλου ανοίγματος κατάμεστο από φαντάρους, άλογα, μουλάρια, αυτοκίνητα, ταλίκες, κάρα κι ό,τι άλλα διέθεταν και τα δύο σώματα στρατού… Ήταν φανερό πως η… ναπολεόντεια μεγαλοφυΐα της στρατιωτικής μας διοικήσεως είχε κατορθώσει το ακατόρθωτο: Στρίμωξε 70-80 χιλιάδες άνδρες και τετράποδα περισσότερα από 2 χιλιάδες και μηχανοκίνητα σε μιάν έκταση λιγότερη από χίλια στρέμματα».
Ο Κονδύλης ήταν μάλιστα σίγουρος ότι «αι πιθανότητες αναλήψεως επιθέσεως εκ μέρους του Μ. Κεμάλ ηλαττώθησαν επαισθητώς. Το αγγλικόν Στρατηγείον είναι σήμερον σχεδόν βέβαιον ότι πάσα τοιαύτη σκέψις εγκαταλείφθη». Όχι. Τον Κονδύλη δεν τον εκτέλεσαν στο Γουδί. Τον έκαναν υποστράτηγο για τις «ακριβείς» πληροφορίες που συνέλεγε από το βρετανικό στρατηγείο. Όπως δεν εκτέλεσαν τους φυγόστρατους, τους φυγάδες και τους λιποτάκτες και αυτούς που παρέδωσαν 4.000 οπλίτες και 200 αξιωματικούς στον Κεμαλικό στρατό.
ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ Σ. ΚΑΡΤΣΙΟΥ
Ιστορικού – ερευνητή
«Αυτοί που πρέπει
θα καθίσουν στο δείπνο.
Μόνον αυτοί και όχι οι άλλοι,
της συνομοταξίας του κτήνους.
Αυτοί που λιμοκτόνησαν
χωρίς να μάθουν ποτέ την αιτία.
Αυτοί που σφαγιάστηκαν
και πετάχτηκαν στα βάραθρα,
άψυχα κουφάρια για τους γύπες.
Αυτοί που ικέτεψαν
μα έλεος δεν τους δόθηκε
Αυτοί που μακελεύτηκαν
στα χαρακώματα και τα ορύγματα.
Τα θύματα των διεθνών τοκογλύφων,
Η βορά της Αδελφότητας των όπλων.
Οι αδικημένοι του κώδικα της ζωής
οι πένητες της ευσπλαχνίας,
οι απόκληροι της αγάπης.
Αυτοί που πρέπει
θα καθίσουν στο δείπνο».
Αν είχαμε τη δυνατότητα να αποτυπώσουμε σε μία φωτογραφία τις απώλειες του ελληνισμού σε ανατολική Μακεδονία, Θράκη, Μικρά Ασία και Πόντο την περίοδο 1914-1922, τότε τα πυρηνικά ολοκαυτώματα της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι στις 6 και τις 9 Αυγούστου του 1945 θα φάνταζαν μινιατούρες καταστροφής. Η σύγχρονη ιστορική επιστήμη «βολεύεται» να θεωρεί γενοκτονία, ολοκαύτωμα και εγκλήματα πολέμου μόνον τις περιπτώσεις για τις οποίες κατέχει κάθε μορφής αποδεικτικό υλικό, ενώ απορρίπτει ως ιστοριοδιφικής καταβολής τα στοιχεία της συλλογικής μνήμης.
Η εισβολή των βουλγαρικών μεραρχιών στο ελληνικό έδαφος από το Σιδηρόκαστρο, το Νευροκόπι και τον μεθοριακό σταθμό του Οξιλάρ, στις 5 και 6 Αυγούστου 1916, προς τις Σέρρες, τη Δράμα και την Καβάλα και η τουρκική επίθεση στην εξέχουσα του Αφιόν Καραχισάρ στις 13 Αυγούστου του 1922 οριοθετούν τη χειρότερη τραγωδία του ελληνισμού όχι μετά την πτώση της Πόλης το 1453, αλλά μετά την κατάληψη του ελληνικού χώρου από τις τουρκικές ορδές τη δεκαετία του 1380.
Πριν από την είσοδο των Βουλγάρων στην Καβάλα τον Αύγουστο του 1916, η πόλη είχε 55.000 κατοίκους. Κατά τη διανομή άρτου στις 10 Οκτωβρίου 1918 βρέθηκαν 8.500 κάτοικοι, από τους οποίους οι σκελετωμένοι και ρακένδυτοι Έλληνες ήταν λιγότεροι από τους μισούς. Σε έκθεσή τους οι επιζήσαντες γιατροί της πόλης ανέφεραν ότι 10.000 Έλληνες πέθαναν από ασιτία και άλλοι 4.000 από διάφορα νοσήματα, που είχαν ως αρχική αιτία τον υποσιτισμό. Στην αγορά έβρισκαν μόνο ξεροκόμματα από αραβόσιτο, στόκο και τσιμέντο!
Διαβολική σύμπτωση
Κατά μία διαβολική σύμπτωση, οι 70.000 νεκροί της Χιροσίμα συμπίπτουν με τους 70.000 νεκρούς του βουλγαρικού «B29», που αφάνισε τον ελληνισμό της ανατολικής Μακεδονίας. Οι 300.000 νεκροί του ποντιακού ελληνισμού ξεπερνούν κατά πολύ τους 200.000 νεκρούς σε Χιροσίμα και Ναγκασάκι, όπως αποτυπώθηκαν σε ιαπωνικές στατιστικές του 1950. Και εάν το πυρηνικό μανιτάρι υψώθηκε στα 18 χιλιόμετρα για να ταρακουνήσει τα αμερικανικά αεροπλάνα που σκόρπισαν τον όλεθρο, κανένα πυρηνικό μανιτάρι δεν σηκώθηκε για να πιστοποιήσει το ολοκαύτωμα ενός εκατομμυρίου Ελλήνων της Μικράς Ασίας, που σφαγιάστηκαν και πετάχτηκαν βορά στα όρνεα στις πορείες θανάτου.
Οι 80 φωτογραφίες του Γερμανού ανθρωπιστή, συγγραφέα και ποιητή Armin T. Wegner και άλλων Γερμανών αξιωματικών, οι οποίοι υπήρξαν αυτόπτες μάρτυρες του αφανισμού του αρμενικού λαού, ήταν αυτές που τεκμηρίωσαν τη γενοκτονία 1,5 εκατομμυρίου Αρμενίων το 1915-16. Η αποτύπωση με το φωτογραφικό φακό της εξολόθρευσης των Αρμενίων οδήγησε στην αναγνώριση της πρώτης γενοκτονίας του 20ου αιώνα, σύμφωνα με τη «Σύμβαση για την Πρόληψη και την Τιμωρία της Γενοκτονίας», που εγκρίθηκε από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών στις 9 Δεκεμβρίου του 1948.
Δυστυχώς, δεν βρέθηκε κανένας Βρετανός, Γάλλος ή Ιταλός αξιωματικός να αποτυπώσει τη γενοκτονία του μικρασιατικού ελληνισμού, ενώ οι Μπολσεβίκοι του Λένιν, του Τρότσκι και του Φρούνζε τροφοδοτούσαν τον Κεμαλικό στρατό με ατελείωτες ποσότητες όπλων, πυρομαχικών, βαγόνια με πετρέλαιο και κυρίως με εκατομμύρια χρυσά ρούβλια την ίδια περίοδο που οι λαοί τους λιμοκτονούσαν στον ανηλεή εμφύλιο πόλεμο «Κόκκινων» και «Λευκών», μετά το ξέσπασμα της μπολσεβίκικης επανάστασης.
«Οι Τούρκοι συλλαβόντες ταύτην μετά των τέκνων της ως και ετέρους ομογενείς 190 εν όλω, τινάς μεν τούτων απέπνιξαν δια βρόχων, τους δε λοιπούς κατέσφαξαν, τα βρέφη των ομογενών τούτων εθανάτωσαν, περιβαλόντες τους λαιμούς αυτών δια βρόχων και ακολούθως εκσφενδονίσαντες ταύτα διά περιστροφικής κινήσεως εις τους τοίχους των οικιών. Αι γυναίκες εβασανίζοντο ανοιγομένων των κοιλιών αυτών και αποσπωμένων των εμβρύων τα οποία ερρίπτοντο προς βρώσιν εις τους κύνας».
Ο φοβερός Αύγουστος
Πέντε ημέρες πριν από την εκδήλωση της σαρωτικής τουρκικής επίθεσης στην εξέχουσα του Αφιόν Καραχισάρ τον Αύγουστο του 1922, ο φυγόστρατος Γεώργιος Κονδύλης ενημέρωνε με επιστολή του τον Ελευθέριο Βενιζέλο ότι «είναι εξηκριβωμένον τελείως, ότι ο στρατός του Μ. Κεμάλ ευρίσκεται εν αθλία καταστάσει». Ήταν δε σε τέτοια «άθλια κατάσταση» ο στρατός του Κεμάλ, ώστε τις πρώτες ώρες της επίθεσης είχε κονιορτοποιήσει τις ελληνικές εμπροσθοφυλακές με τα μεγαλύτερου βεληνεκούς πυροβόλα του και παγίδευσε μονάδες από τα δύο σώματα στρατού στην κοιλάδα του Αλί Βεράν.
«Όταν το τμήμα μας βρέθηκε στο έμπα της χαράδρας είδα μπροστά μου να εκτείνεται ολόκληρο το εσωτερικό του μεγάλου ανοίγματος κατάμεστο από φαντάρους, άλογα, μουλάρια, αυτοκίνητα, ταλίκες, κάρα κι ό,τι άλλα διέθεταν και τα δύο σώματα στρατού… Ήταν φανερό πως η… ναπολεόντεια μεγαλοφυΐα της στρατιωτικής μας διοικήσεως είχε κατορθώσει το ακατόρθωτο: Στρίμωξε 70-80 χιλιάδες άνδρες και τετράποδα περισσότερα από 2 χιλιάδες και μηχανοκίνητα σε μιάν έκταση λιγότερη από χίλια στρέμματα».
Ο Κονδύλης ήταν μάλιστα σίγουρος ότι «αι πιθανότητες αναλήψεως επιθέσεως εκ μέρους του Μ. Κεμάλ ηλαττώθησαν επαισθητώς. Το αγγλικόν Στρατηγείον είναι σήμερον σχεδόν βέβαιον ότι πάσα τοιαύτη σκέψις εγκαταλείφθη». Όχι. Τον Κονδύλη δεν τον εκτέλεσαν στο Γουδί. Τον έκαναν υποστράτηγο για τις «ακριβείς» πληροφορίες που συνέλεγε από το βρετανικό στρατηγείο. Όπως δεν εκτέλεσαν τους φυγόστρατους, τους φυγάδες και τους λιποτάκτες και αυτούς που παρέδωσαν 4.000 οπλίτες και 200 αξιωματικούς στον Κεμαλικό στρατό.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου