Κυριακή 13 Οκτωβρίου 2013

Αυτοί είναι οι 5 μεγάλοι μύθοι της κρίσης!

 
Σήμερα η Ελλάδα παραλύει. Δεν είναι μόνο η γενική απεργία, είναι κυρίως ότι ο τόπος βράζει. Ο κόσμος, δηλαδή, είναι οργισμένος, η ελληνική οικονομία έχει καταντήσει ανέκδοτο παγκοσμίως, η κυβέρνηση είναι για να φεύγει με τα ελικόπτερα με όλα αυτά που έχει κάνει σε βάρος του λαού, τα κόμματα και οι πολιτικοί έχουν κατουρηθεί πάνω τους και ξεκίνησαν να την κοπανάνε από μόνοι τους, η Τρόικα έχει ξεφτιλιστεί με τα μέτρα που παίρνει, αυτά τα καραγκιοζιλίκια με τις επιμηκύνσεις είναι κομπογιαννιτισμοί που δεν αντιμετωπίζουν κανένα πρόβλημα…

… Και μέσα σ’ αυτό το χάος που υπάρχει στην χώρα μας, έρχεται το περιοδικό Time να βάλει ένα φρένο. Και να μας πει το εξής: Ρε παιδιά, το πρόβλημα δεν είναι της Ελλάδας, δεν είναι της Ευρώπης, δεν είναι της Αμερικής. Το πρόβλημα είναι ότι πάει κατά διαόλου όλο αυτό το οικονομικό μοντέλο που εφαρμόζεται στον πλανήτη.

Κι όταν κτυπάει ένα τέτοιο καμπανάκι το Time, μια από τις κολώνες του Συστήματος στις ΗΠΑ, στην μητρόπολη της ζουγκλοειδούς αγοράς, τότε τα πράγματα έχουν ξεφύγει. Δεν ελέγχονται πια ούτε από τους Ομπάμιες, που κάποιοι αφελείς περίμεναν ότι θα σώσει τον κόσμο, ούτε από τις Αγγέλες και τους Σαρκοζήδες.

Οι υπερεθνικές έχουν αλώσει όλη την παγκόσμια οικονομία και, μαζί με τις τράπεζες, βρίσκονται στο στόχαστρο των λαών που όχι μόνο χρεώνονται με λάθη που δεν κάνανε, αλλά πιέζονται και καταπιέζονται ακόμα περισσότερο από κυβερνήσεις πολιτικών και ΜΜΕ με εκτόπισμα… φτελιάς. Κι αυτοί οι πολιτικοί και τα ΜΜΕ είναι μαριονέτες στα χέρια των κολοσσιαίων συμφερόντων υπερεθνικών και τραπεζών. Ετσι έχει το έργο, όπως όλοι έχουμε καταλάβει πια.

Ξεκινήσαμε από χθες να λέμε για την ανάλυση που έχει το Time στο τελευταίο του τεύχος με τίτλο: «Ποια ανάκαμψη; Πέντε μύθοι για την οικονομία». Και σήμερα θα συνεχίσουμε με ακόμα περισσότερα στοιχεία που δίνει το αμερικάνικο περιοδικό… Το οποίο όταν κάνει ανάλυση, κάνει ανάλυση, δεν κοροϊδεύει τον κόσμο όπως γίνεται με ένα σωρό έντυπα στην χώρα μας.

Το Time, λοιπόν, φιλοξενεί δηλώσεις του Μάικλ Σπενς, του νομπελίστα οικονομίας το 2001. Ο Σπενς έκανε μια έρευνα. Κι έψαξε να βρει ποιες εταιρείες των ΗΠΑ δημιούργησαν θέσεις εργασίας σε αμερικάνικο έδαφος από το 1990 ως το 2008. Σε μια περίοδο, δηλαδή, που είχαμε την κορύφωση της παγκοσμιοποίησης και της αυτοκρατορίας των υπερεθνικών εταιρειών.

Μηδέν…

Ο Σπενς βρήκε ότι οι τεράστιες εταιρείες οι οποίες δραστηριοποιούνται στις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές, στην βιομηχανία, στην ενέργεια κλπ. συνεισέφεραν σε θέσεις εργασίας, μηδέν. Τίποτα, δηλαδή. Δεν άνοιξαν οι δουλειές για τους εργαζόμενους στις ΗΠΑ.

Αυτές οι εταιρείες που πράγματι συνεισέφεραν ήταν οι μικρομεσαίες. Που είχαν έδρα την Αμερική και που ήταν ας πούμε μεσαίες αλυσίδες σούπερ μάρκετ, ξενοδοχεία, κλινικές κλπ.

Μύθος υπερεθνικών…

Σύμφωνα με τον Σπενς «είναι μύθος ότι οι μεγάλες αμερικάνικες πολυεθνικές ταϊζουν τον κόσμο και ότι περιμένουν να σταθεροποιηθεί η οικονομία για να επανεπενδύσουν στην χώρα». Διότι, όπως λέει, οι τεράστιες πολυεθνικές παράγουν στην π.χ. Βραζιλία δίνοντας μικρά μεροκάματα εκεί, ενώ και η τεχνολογία υποκαθιστά το ανθρώπινο δυναμικό όλο και πιο πολύ. «Ετσι», όπως διαπιστώνει στην έρευνά του ο Σπενς «τα κέρδη των πολυεθνικών αυξάνονται διαρκώς εν μέσω κρίσης, όμως το ποσοστό ανεργίας στην Αμερική δεν μειώνεται, αφού οι εταιρείες δεν συνεισφέρουν σε θέσεις εργασίας».

Φόροι;

Μια άλλη πονεμένη ιστορία είναι τα πολυδιαφημισμένα προγράμματα της αμερικάνικης κυβέρνησης για να «φέρουν πίσω στην χώρα χρήματα από το εξωτερικό οι μεγάλες εταιρείες». Με στόχο από την φορολόγηση να έχει έσοδα το κράτος. Αυτό, όμως, δεν συμβαίνει, αφού τα πανίσχυρα νομικά επιτελεία των πολυεθνικών βρίσκουν πάντα τρόπο να μην πληρώνουν τους φόρους που πρέπει. Για παράδειγμα, όπως αναφέρει το Time, οι 400 πλουσιότεροι Αμερικάνοι φορολογούνται μόνο με 18%.

Πού να πάει να βρει δουλειά ο άνεργος;

Επίσης, στην ανάλυση του Time, γίνεται λόγος και για το εξής: «Από το 1980 μέχρι το 2011 οι μόνες «επιχειρήσεις» που άνθισαν πραγματικά  ήταν οι τράπεζες. Μόνο αυτές δεν έπαθαν ποτέ ζημιά από την κατάσταση που επικράτησε κατά καιρούς στην οικονομία των ΗΠΑ, αλλά και στην διεθνή. Δεν επηρεάστηκαν ούτε από υφέσεις, ούτε από αναπτύξεις, διότι πάντα είχαν κέρδη με τον έναν ή, τον άλλον τρόπο».

Ενα πρόβλημα, τέλος, που επισημαίνεται στο άρθρο του περιοδικού έχει να κάνει με τον συνδυασμό στο πρόβλημα της φούσκας των κατοικιών και της αγοράς εργασίας. Γράφει το Time: «Αυτή τη στιγμή στην Αμερική ένας που είναι άνεργος στο π.χ. Μίσιγκαν δεν μπορεί να φύγει από εκεί για να πάει να βρει δουλειά κάπου στις ΗΠΑ, όπου η ανεργία είναι μικρότερη. Ο λόγος είναι απλός: Πλέον δουλεύουν τόσο ο άντρας, όσο και η γυναίκα. Στην οικογένεια, δηλαδή, υπάρχουν πια δυο εργαζόμενοι γονείς, με συνέπεια η εσωτερική μετακίνηση να είναι δυσκολότερη αφού θα πρέπει να βρεθούν δυο δουλειές κι όχι μια, όπως παλιότερα, σε κάποια άλλη πόλη».

Το 1980 ο ένας στους πέντε Αμερικάνους εργαζόμενους μετακινείτο κάθε χρόνο από πολιτεία σε πολιτεία. Το ποσοστό αυτό, όμως, έχει μειωθεί πια κατά πολύ. Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι ακόμα κι αν ένας άνεργος θέλει να πουλήσει το σπίτι του στο Μίσιγκαν, έτσι ώστε να ψάξει αλλού για δουλειά, δεν μπορεί να το κάνει. Για ποιο λόγο; Διότι το σπίτι του δεν πιάνει τίποτα πια αν το δώσει, μετά την φούσκα των ακινήτων και την ισοπέδωση των τιμών στην αγορά κατοικίας.

Οι μύθοι

Εν κατακλείδι οι πέντε μύθοι που αναλύσαμε χθες και σήμερα έχουν ως εξής:

1ος μύθος: «Αυτή η κατάσταση είναι προσωρινή και σύντομα η αμερικάνικη και παγκόσμια οικονομία θα ανακάμψουν». Το Time διαπιστώνει από την έρευνά του ότι αυτή η κατάσταση δεν είναι προσωρινή. Τείνει να γίνει χρόνια, αφού υπάρχει αδιέξοδο.

2ος Μύθος: «Τα λεφτά που μπορεί να δανειστεί η Αμερική από τις διεθνείς αγορές θα ωφελήσουν την οικονομία να βρει ξανά το δρόμο της». Κι αυτό είναι μύθος, διότι αυτά τα χρήματα δεν πηγαίνουν στην πραγματική οικονομία, αλλά γυρνάνε πίσω στους δανειστές.

3ος Μύθος: «Την λύση θα δώσει ο ιδιωτικός τομέας». Μύθος κι αυτό, διότι οι μεγάλες πολυεθνικές πολλαπλασιάζουν τα κέρδη τους, δίχως να βοηθάνε στη μείωση της ανεργίας ή, στην άνοδο του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων τους.

4ος Μύθος: «Μπορούμε όλοι να μεταναστεύσουμε από πολιτεία σε πολιτεία της Αμερικής για να βρούμε δουλειά εκεί που υπάρχει μικρότερη ανεργία». Οι συνθήκες στις οικογένειες έχουν αλλάξει, αφού δουλεύουν πια και οι δυο γονείς, ενώ η φούσκα στις κατοικίες δημιουργεί έξτρα εμπόδιο.

5ος Μύθος: «Η επιχειρηματικότητα είναι η ραχοκοκαλιά της οικονομίας». Κι αυτό είναι μύθος, όταν η τεχνολογία υποκαθιστά τους εργαζόμενους, ενώ το κλίμα για εξαγωγές δεν είναι ευνοϊκό ούτε καν πια στην γονατισμένη Ευρώπη και την κλονισμένη Ασία.

Με λίγα λόγια, η παγκόσμια οικονομία είναι ένα μπουρδέλο, για να χρησιμοποιήσουμε την ατάκα του γίγαντα Δώνη. Και φταίει η Ελλάδα; Και θα την πληρώσει ο κοσμάκης εδώ πέρα για τα χάλια όλου του διεθνούς οικονομικού μοντέλου; Και πού είναι όλα αυτά τα αρπακτικά που διαφήμιζαν τα καλά της ελεύθερης αγοράς;

Δεν πάνε καθόλου καλά αυτοί που περιμένουν ο κόσμος να υποστεί θυσίες για το τίποτα και για εγκλήματα άλλων. Τα πλασματικά χρέη δεκαετιών, την δημιουργική λογιστική των ελληνικών κυβερνήσεων, της Goldman Sachs και της Ντόιτσε Μπανκ, τα πανωτόκια των τραπεζών, τις μίζες πολιτικών, την κερδοσκοπία των μεγαλεμπόρων και των πολυεθνικών από τότε που μπήκε το ευρώ, τα υπερκοστολογημένα έργα δημοσίου, ρε όλα αυτά θα τα πληρώσει ο κάθε πολίτης αυτής της χώρας ακόμα κι αν δεν είχε ποτέ καμία συμμετοχή σε τίποτα; Είμαστε με τα καλά μας;
 

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου